De albarda charra voor vrouwen is in zijn huidige vorm het resultaat van een interessante evolutie door de geschiedenis heen. De oorsprong komt uit Europa, waar het voor vrouwen verboden was om op de rug te rijden, vooral in Engeland. In plaats daarvan werden er zadels ontworpen waarmee dames zijwaarts konden rijden, met het rechterbeen omhoog en het linkerbeen omlaag, met de voet in de stijgbeugel, in Spanje bekend als de "amazona". Ze werden zelfs voorzien van een soort leuning voor extra steun.

Deze zadels waren ontworpen om mee te rijden, om de draf van het paard te kunnen weerstaan, maar niet om mee te galopperen. Het verbod was zo streng dat men zei dat rijden op een zadel kon leiden tot het verlies van maagdelijkheid.

Het was een visionaire Mexicaan, Don Filemón Lepe, vader van Rosita Lepe, de eerste Nationale Koningin, die op het idee kwam om deze zadels om te vormen tot de Mexicaanse versie van het zadel, waardoor wat we vandaag de dag kennen als de albarda ontstond.

Don Filemón erfde de Europese manier van rijden, maar paste het ontwerp van de schacht aan, waarbij hij de hoorns groter maakte en een derde hoorn introduceerde. Hij paste ook het zadel van het charrazadel aan door de dikte van de arctions en de stijgbeugel te verminderen, vergelijkbaar met de stijl van de Engelse springzadels.

De keuze voor ronde, grote bastos werd gemaakt om te voorkomen dat zweet vlekken zou maken op jurken. Zelfs op sommige schilderijen uit die tijd ziet men de Europese aristocratie elegant rijden, parasols dragen en dit type albarda gebruiken. Deze evolutie laat zien hoe de albarda charra voor vrouwen is gevormd door de geschiedenis en cultuur, met als resultaat een uniek en representatief stuk van de Mexicaanse ruitertraditie.