De lansen die tentoongesteld worden in het Museo de la Charrería zijn emblematisch voor de Chinese lanceros, bekwame ruiters die de kunst van het speervechten in Mexico onder de knie kregen. Dit strijdmiddel, dat dateert uit de oudheid, stelde krijgers in staat om van een afstand aan te vallen, hun tegenstanders op afstand te houden en te profiteren van hun lengte voor een grotere efficiëntie op het slagveld.

De speer ontstond uit een praktische noodzaak in de oorlogsvoering en de jacht, en werd het onderscheidende wapen van de Chinese speerdragers, die als vaardige ruiters niet alleen de speer, maar ook de machete en de lasso behendig hanteerden. Deze drie fundamentele gereedschappen stelden hen in staat om precieze en effectieve aanvallen uit te voeren en waren vooral nuttig in moeilijk terrein en tijdens gevechten waar mobiliteit en snelheid van cruciaal belang waren.

Met de introductie van het vuurwapen begonnen speren echter hun relevantie in de strijd te verliezen. Het vermogen van vuurwapens om schade toe te brengen op grotere afstanden en met grotere nauwkeurigheid veranderde de aard van de oorlogsvoering radicaal, waardoor speren uiteindelijk niet meer gebruikt werden.

In Mexico kan deze verandering worden teruggevoerd tot de periode na de Mexicaans-Amerikaanse Oorlog (1846-1848). Tegen het einde van de 19e eeuw, tijdens en na de Porfiriato (1876-1911), hadden geweren de lansen grotendeels vervangen vanwege hun superieure effectiviteit in gevechtssituaties. In deze periode werd het Mexicaanse leger aanzienlijk gemoderniseerd, onder andere door het gebruik van geavanceerdere vuurwapens.

Desondanks blijven de speren van de Chinaco speerdragers over als getuigenis van een tijdperk waarin vaardigheid, moed en strategie in het hanteren van dit gereedschap van fundamenteel belang waren in confrontaties. Deze historische artefacten weerspiegelen niet alleen de evolutie van wapens en gevechtstactieken, maar ook de rijke krijgerstraditie en -cultuur van Mexico.